დაიღე ჩემით?
ამ სიტყვას მეუბნები მაშინ როცა დამნაშავე ხარ და ვეღარ ხვდები რა უნდა თქვა. შემდეგ მოაყოლებ, თუ დაიღალე იცი რაც უნდა გააკეთო...
არასოდეს არ მითქვამს შენთვის ეს სიტყვები მაგრამ ძალიან დავიღალე შენით! შენი უპასუხისმგებლობით, შენი უხასიათობით, უჟმურობით...
საქმე იმაშია რომ ძალიან შემიყვარდი და რაც არ უნდა გააკეთო უბრალოდ არ შემიძლია შენი დაკარგვა, შენი თითოეული წვრილმანი სიტყვაც კი მაბედნიერებს, დღეს მიხალისებს და ცხოვრებას მიხანგრძლივებს.
რატომ ხარ უპასუხისმგებლო ან უხასიათო? ბევრჯერ დამისვამს ეს კითხვა ჩემი თავისთვის და შენს საქციელებს უბრალოდ სხვა ვერაფერს ვარქმევ.
მოდის 14 აპრილი სიყვარულის დღე. ამ დღეს პირველად ვხვდებოდით ერთად, შენ კი გამომიცხადე რომ სხვა საქმეები გქონდა გვაინობამდე და მაგ დღეს საერთოდ ვერ მნახავდი. მე შენთვის უკვე მზად მქონდა საჩუქარი და რადგანაც 14ში ვერ ახერხებდი ჩემს ნახვას, წინა დღეს გაჩუქე. არ მოელოდი.. ამიტომ ვერ ხვდებოდი რა უნდა გაგეკეთებინა, იმ საღამოსვე წახვედი და ვარდები მომიტანე.. იცი? არავისთვის მითქვამს.. არავისთან მიღიარებია რომ საერთოდ არ გამხარებია ეს ვარდები, არ გამხარებია იმიტომ რომ ეს საჩუქარი იყო არა იმიტომ რომ გაგეხარებინე, არამედ იმიტომ რომ სამაგიერო გადამიხადე(ვალში არ დამრჩი).. არ გამხარებია იმიტომ რომ მინდოდა შენგან მეგრძნო სითბო სიყვარული.. ეს ვარდები კი ჩემთვის ნამდვილად არაფერს ნიშნავდა და ერთი წამით არ იფიქრო რომ ეს ჩემთვის რამეს ნიშნავდა. შემდეგ დღეს კი მიუხედავად იმისა რომ მითხარი სახლში გვიან მიხვიდოდი არა.. ზუსტად იმ დროს როცა მე სამსახურს მოვრჩი უკვე სახლში იყავი. 14 თებერვალს.. სიყვარულის დღეს.. დღეს რომელსაც ერთმანეთსის გვერდით პირველად ვატარებდით.. ვამბობთ ყოველი დღე მნიშვნელოვანიაო მაგრამ არც მთლად ასე არაა. არის ამ დღეში რაღაც ისეთი რასაც ითხოვ საყვარელი ადამიანისგან, თუმცა.. მიუხედავად იმისა რომ შეგეძლო იმ დღეს უბრალოდ გენახე ჩამხუტებოდი და ერთად გაგვეტარებუნა საღამო.. არა არც კი მოგდომებია ჩემს გვერდით 😢
მოდის 8 მარტი..
ისევ მეუბნები წინა დღეებში რომ ამ დღეს საქმეები გაქვს. კარგი რა გაეწყობა. არ ვარ ისტერიკა არ მიყვარს საქმეებში ხელის შეშლა არასოდეს არ ვეტყვი რომ რაღაც გადადოს და ჩემს გვერდით იყოს. ასეც მოხდა. 8 მარტია.. მირეკავ მკითხულობ თუმცა არც კი გახსენდება.. ამ ზარმა ჩაიარა შემდეგ ზარზე გაგახსენდა "ა უი 8 მარტია გილოცავ".. სულ ეს იყო.. დღე ჩვეულებრივად გადის.. საღამოს მამჩნევ რომ უხასიათოდ ვარ. გეუბნები რომ მეწყინა მაგრამ თავს იმართლებ დავიწყებით. ათასჯერ მიმეორებ რომ არ ხარ დამნაშავე და ისევ წყდება საუბარი.. ძილის წინ კი არანაირი თბილი სიტყვა ისე იძინებ. როცა გეკითხები რა გჭირს იქნებ თბილი სიტყვებით დამშვიდობებოდი და შები პასუხი " რატომ ხარ ყოველთვის უკმაყოფილო? დავიღალე და მეძინება (თუმცა რამოდენიმე სმსის წინ მითხრა რომ იმ დღეს არ დაღლილა) დაიღალე ჩემით?" უბრალოდ აღარ ვწერ.. ვაღიარებ მხოლოდ თქვენთან, პირველად, რომ დავიღალე გესმით?? ამ უპასუხისმგებლობით ამ სიცივით დავიღალე.. მინდა ვიღაც ჩამეხუტოს და მითხრას: ნი მე მესმის შენი.. მაგრამ არავინ იცის ჩემი გულისტკივილი. ყველას ყოველთვის გონია რომ ბედნიერი ვარ რადგან არასოდეს ვიმჩნევ ჩემს გრძნობებს ხალხთან..
არვიცი სადამდე გავძლებ ან როდის დავამთავრებ ამ ყველაფერს ან არც დავამთავრებ მაგრამ ასე ბედნიერი ვერასოდეს ვიქნები თუმცა ამას მაინც ვერასოდეს ვერავინ გაიგებს...
ამ სიტყვას მეუბნები მაშინ როცა დამნაშავე ხარ და ვეღარ ხვდები რა უნდა თქვა. შემდეგ მოაყოლებ, თუ დაიღალე იცი რაც უნდა გააკეთო...
არასოდეს არ მითქვამს შენთვის ეს სიტყვები მაგრამ ძალიან დავიღალე შენით! შენი უპასუხისმგებლობით, შენი უხასიათობით, უჟმურობით...
საქმე იმაშია რომ ძალიან შემიყვარდი და რაც არ უნდა გააკეთო უბრალოდ არ შემიძლია შენი დაკარგვა, შენი თითოეული წვრილმანი სიტყვაც კი მაბედნიერებს, დღეს მიხალისებს და ცხოვრებას მიხანგრძლივებს.
რატომ ხარ უპასუხისმგებლო ან უხასიათო? ბევრჯერ დამისვამს ეს კითხვა ჩემი თავისთვის და შენს საქციელებს უბრალოდ სხვა ვერაფერს ვარქმევ.
მოდის 14 აპრილი სიყვარულის დღე. ამ დღეს პირველად ვხვდებოდით ერთად, შენ კი გამომიცხადე რომ სხვა საქმეები გქონდა გვაინობამდე და მაგ დღეს საერთოდ ვერ მნახავდი. მე შენთვის უკვე მზად მქონდა საჩუქარი და რადგანაც 14ში ვერ ახერხებდი ჩემს ნახვას, წინა დღეს გაჩუქე. არ მოელოდი.. ამიტომ ვერ ხვდებოდი რა უნდა გაგეკეთებინა, იმ საღამოსვე წახვედი და ვარდები მომიტანე.. იცი? არავისთვის მითქვამს.. არავისთან მიღიარებია რომ საერთოდ არ გამხარებია ეს ვარდები, არ გამხარებია იმიტომ რომ ეს საჩუქარი იყო არა იმიტომ რომ გაგეხარებინე, არამედ იმიტომ რომ სამაგიერო გადამიხადე(ვალში არ დამრჩი).. არ გამხარებია იმიტომ რომ მინდოდა შენგან მეგრძნო სითბო სიყვარული.. ეს ვარდები კი ჩემთვის ნამდვილად არაფერს ნიშნავდა და ერთი წამით არ იფიქრო რომ ეს ჩემთვის რამეს ნიშნავდა. შემდეგ დღეს კი მიუხედავად იმისა რომ მითხარი სახლში გვიან მიხვიდოდი არა.. ზუსტად იმ დროს როცა მე სამსახურს მოვრჩი უკვე სახლში იყავი. 14 თებერვალს.. სიყვარულის დღეს.. დღეს რომელსაც ერთმანეთსის გვერდით პირველად ვატარებდით.. ვამბობთ ყოველი დღე მნიშვნელოვანიაო მაგრამ არც მთლად ასე არაა. არის ამ დღეში რაღაც ისეთი რასაც ითხოვ საყვარელი ადამიანისგან, თუმცა.. მიუხედავად იმისა რომ შეგეძლო იმ დღეს უბრალოდ გენახე ჩამხუტებოდი და ერთად გაგვეტარებუნა საღამო.. არა არც კი მოგდომებია ჩემს გვერდით 😢
მოდის 8 მარტი..
ისევ მეუბნები წინა დღეებში რომ ამ დღეს საქმეები გაქვს. კარგი რა გაეწყობა. არ ვარ ისტერიკა არ მიყვარს საქმეებში ხელის შეშლა არასოდეს არ ვეტყვი რომ რაღაც გადადოს და ჩემს გვერდით იყოს. ასეც მოხდა. 8 მარტია.. მირეკავ მკითხულობ თუმცა არც კი გახსენდება.. ამ ზარმა ჩაიარა შემდეგ ზარზე გაგახსენდა "ა უი 8 მარტია გილოცავ".. სულ ეს იყო.. დღე ჩვეულებრივად გადის.. საღამოს მამჩნევ რომ უხასიათოდ ვარ. გეუბნები რომ მეწყინა მაგრამ თავს იმართლებ დავიწყებით. ათასჯერ მიმეორებ რომ არ ხარ დამნაშავე და ისევ წყდება საუბარი.. ძილის წინ კი არანაირი თბილი სიტყვა ისე იძინებ. როცა გეკითხები რა გჭირს იქნებ თბილი სიტყვებით დამშვიდობებოდი და შები პასუხი " რატომ ხარ ყოველთვის უკმაყოფილო? დავიღალე და მეძინება (თუმცა რამოდენიმე სმსის წინ მითხრა რომ იმ დღეს არ დაღლილა) დაიღალე ჩემით?" უბრალოდ აღარ ვწერ.. ვაღიარებ მხოლოდ თქვენთან, პირველად, რომ დავიღალე გესმით?? ამ უპასუხისმგებლობით ამ სიცივით დავიღალე.. მინდა ვიღაც ჩამეხუტოს და მითხრას: ნი მე მესმის შენი.. მაგრამ არავინ იცის ჩემი გულისტკივილი. ყველას ყოველთვის გონია რომ ბედნიერი ვარ რადგან არასოდეს ვიმჩნევ ჩემს გრძნობებს ხალხთან..
არვიცი სადამდე გავძლებ ან როდის დავამთავრებ ამ ყველაფერს ან არც დავამთავრებ მაგრამ ასე ბედნიერი ვერასოდეს ვიქნები თუმცა ამას მაინც ვერასოდეს ვერავინ გაიგებს...
Комментариев нет:
Отправить комментарий